Η φωτογραφία ως τρόπαιο: Όχλος, λιντσάρισμα και αναμνηστική καταγραφή

Με την ευρεία διάδοση των ψηφιακών μέσων, η πολεμική φωτοειδησιογραφία έχει υποστεί μεγάλες αλλαγές ιδιαίτερα σε ότι αφορά την προσβασιμότητα των πηγών και τη συλλογή πληροφοριών. Οι ερασιτεχνικές πηγές συγκεκριμένα, έχοντας πρόσβαση σε ένα γεγονός από πρώτο χέρι, συνιστούν πλέον καθοριστικό σημείο της σύγχρονης ειδησεογραφικής ανταπόκρισης. Ταυτόχρονα, η "άτεχνη" κάμερα των κινητών και οι χαμηλής ποιότητας εικόνες τους γίνονται πιστευτές ακριβώς χάρη στις ατέλειές τους, ερμηνευόμενες ως "αυθεντική" δημοσιογραφία, σε αντίθεση με τη χειραγωγούμενη και συχνά μυθοπλαστική επαγγελματική δημοσιογραφία. Η "δημοσιογραφία των πολιτών" (“citizen journalism”) έγινε ένας όρος πασπαρτού που περιγράφει οποιονδήποτε, από τον εξεγερμένο της Αραβικής Άνοιξης μέχρι το γείτονα που ανησυχεί για αυτό που συμβαίνει δίπλα του.

Χαρακτηριστικές εικόνες αυτού του είδους κυμαίνονται πλέον από τα αναμνηστικά στιγμιότυπα των βασανιστηρίων στο Abu Ghraib μέχρι τις ερασιτεχνικές καταγραφές της εκτέλεσης του Saddam Hussein το 2007. Ένα πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί το λιντσάρισμα του Muammar Gaddafi από τον όχλο στις 20 Οκτωβρίου 2011, το οποίο μεταδόθηκε ευρύτατα και εξονυχιστικά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πρωτίστως μέσα από τις εικόνες που δημιούργησαν και διακίνησαν οι αυτόπτες μάρτυρες (ή συμμετέχοντες) στη σύλληψη και τη θανάτωση του Λίβυου ηγέτη. H εισήγηση επιχειρεί να αναλύσει το γεγονός συγκρίνοντάς το με ιστορικά παραδείγματα όπως το λιντσάρισμα των μαύρων στην Αμερική, τις αναμνηστικές φωτογραφίες των στρατιωτών και αξιωματικών της Βέρμαχτ, το λιντσάρισμα του νεκρού Μουσσολίνι και των Ιταλών φασιστών κ.α.