Είναι πια γενικά αποδεκτό ότι το τοπίο είναι πολιτισμικό κατασκεύασμα: όπως διατείνεται ο Leo Marx, πρόκειται για «μια φυσική οντότητα της οποίας το νόημα και την αξία κατασκευάζουμε», ενώ ο Lucius Burckhardt συμπληρώνει πως «το τοπίο δεν έχει αυτοτελή ύπαρξη, παρά είναι κατασκεύασμα του πολιτισμού και της διανόησής μας». Στο κείμενο αυτό θα αναφερθώ όχι τόσο στη φωτογραφική τοπιογραφία εν γένη, όσο στους τρόπους με τους οποίους η φωτογραφία αντικατοπτρίζει τις σχέσεις του ανθρώπου με το τοπίο.