«Τα πρώτα σημάδια ρήξης της φυσικής σχέσης του φωτογραφημένου θέματος με την απεικόνισή του ήταν ήδη ορατά στο έργο των φωτογράφων από τη δεκαετία του 1980. Αρχικά εμφανίστηκε με τη μετακίνηση του ενδιαφέροντός τους από το περιεχόμενο στη φόρμα, από την υπάκουη αντικειμενική καταγραφή στην επιλογή της προσωπικής άποψης κι έπειτα από το δημόσιο στο ιδιωτικό και από το φυσικό στο σκηνοθετημένο. Ήταν η εποχή της διάψευσης της προσδοκίας πως η φωτογραφία θα μπορούσε να συνοψίσει ιδέες, να λειτουργήσει ως φορέας ιδεών υπερβαίνοντας την φυσική συνοχή της εικόνας με το φωτογραφημένο.»
Κωστής Αντωνιάδης