Η μακρινή θέα της θάλασσας στη νέα ελληνική φωτογραφία

Εξετάζοντας την ελληνική φωτογραφική τέχνη από τη δεκαετία του 1970 μέχρι σήμερα μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως η θάλασσα ελάχιστες μόνο φορές εμφανίζεται ως θέμα. Ιδιαίτερα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80, η φύση γενικότερα, φαίνεται πως δεν σήμαινε πολλά πράγματα για τους φωτογράφους καθώς η καθημερινή ζωή, ο κοινωνικός περίγυρος με τη ρευστότητα των καταστάσεων, διεκδικούσε την απόλυτη αφοσίωσή τους. Μέσα στην πόλη, στις παρυφές της, αλλά ακόμα και στην εξοχή, στις γιορτές όπου μαζευόταν κόσμος, οι φωτογράφοι μπορούσαν να αναμετρηθούν με τον χρόνο, να συλλάβουν τη στιγμή που συμπυκνώνει ιστορίες και γεγονότα. Δεν είχαν περάσει εξάλλου πολλά χρόνια που η φωτογραφία είχε κατακτήσει την αυτονομία της ως οπτική τέχνη και η σύλληψη της ζωντανής στιγμής ήταν το τρόπαιό της. Το στιγμιότυπο κυριαρχούσε ως είδος στη φωτογραφική σκηνή και η θάλασσα δεν θα μπορούσε να γίνει για τους φωτογράφους αντικείμενο της αναμέτρησής τους με τον χρόνο. Αλλά και λίγα χρόνια αργότερα παρότι τη δεκαετία του 1990 το φωτογραφικό τοπίο ξεχώρισε ως είδος με την οργάνωση μεγάλων ομαδικών εκθέσεων, που παρουσιάστηκαν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, θαλασσογραφίες περιστασιακά μόνο συναντά κανείς στη σύγχρονη φωτογραφική παραγωγή. Ειδικά, το 1996 οργανώθηκαν οι εκθέσεις «Η επινόηση του τοπίου. Ελληνικό τοπίο και ελληνική φωτογραφία, 1870-1995» και «Μύθος και τοπίο», με επιμελητή τον Γιάννη Σταθάτο, ενώ το 1997 πραγματοποιήθηκε η έκθεση «Φωτογραφικές διαδρομές στο Αιγαίο», με επιμελητή τον Γιάννη Δήμου. Αντικείμενο της εισήγησης είναι η διερεύνηση αυτού του φαινομένου.