Φωτογραφίζοντας τους αλυκάριους των Κυθήρων

Τον Αύγουστο 2015, η Βασιλική Γεωργίου, που είχε προηγουμένως αποσπάσει έπαινο στην Έκθεση Νέων Ελλήνων Φωτογράφων 2014, επέστρεψε στα Κύθηρα με σκοπό να φωτογραφίσει τις μοναδικές στην Ευρώπη αλαταρές του νησιού. Η συγκομιδή αλατιού έχει πλέον εξελιχτεί παντού σε βιομηχανία, και μόνο στα Κύθηρα επιζεί ο θεσμός των αλυκάριων που συλλέγουν χειρωνακτικά το θαλασσινό αλάτι από τις «γούρνες» στις βραχώδεις ακτές και βραχονησίδες του νησιού, τις λεγόμενες στα Κύθηρα «αλαταρές».

Σύμφωνα με τη χρονικογράφο των Κυθήρων Ελένη Χάρου, «κατά την περίοδο της Αγγλοκρατίας, τις αλυκές στα Κύθηρα διαχειριζόταν το Επιχώριον Συμβούλιον.  Κάθε χρόνο το μήνα Μάιο τα νοίκιαζε με δημοπρασία στους ενδιαφερομένους και τα έσοδα πήγαιναν στο Ταμείο.  Ανήκαν δηλαδή στη δημόσια περιουσία των Κυθήρων. Το καθεστώς αυτό διατηρήθηκε και μετά την Ένωση και έτσι το αλάτι των Κυθήρων δεν ήταν είδος του Ελληνικού Μονοπωλίου όπως στην υπόλοιπη Ελλάδα. Δεν επιτρεπόταν όμως η εξαγωγή του εκτός Κυθήρων.  Οι ακτές των Κυθήρων γύρω γύρω μαζί με τις βραχονησίδες και τα Αντικύθηρα ήταν μοιρασμένες σε 25 περιφέρειες με φυσικές γούρνες «αυτοπήκτων αλάτων». Κάθε χρόνο το Μάιο δημοσιευόταν μια διακήρυξη και ακολουθούσε η δημοπρασία με το δημόσιο κήρυκα (ντελάλη) ο οποίος έδινε τον τόνο». Η παραδοσιακή απασχόληση συντονίζεται σήμερα από την Επιτροπή Εγχωρίου Περιουσίας, που διενεργεί με τη σειρά της την ετήσια δημοπρασία.

Συνεχίζοντας και φέτος τη φωτογράφιση, η Βασιλική Γεωργίου έχει πια γνωρίσει πολλούς από τους εν ενεργεία αλυκάριους, συνοδεύοντάς τους διά ξηράς και διά θαλάσσης στη συγκομιδή, που κορυφώνεται τον μήνα Αύγουστο. Παράλληλα, μίλησε και με παλαίμαχους της δουλειάς που της διηγήθηκαν πώς διενεργείτο άλλοτε, όταν περνούσαν χέρι-χέρι τους κουβάδες με θαλασσινό νερό μέχρι να γεμίσουν τις γούρνες. Θα μιλήσει για την εμπειρία της φωτογράφισης, αλλά και της γνωριμίας της με τους αλυκάριους των Κυθήρων.