Οι Τόποι Βίας στη Θεσσαλονίκη πραγματεύονται την μνήμη θυμάτων βίας σε δημόσιο χώρο αντιπαραθέτοντας καταγεγραμμένες μαρτυρίες με φωτογραφίες από τους αντίστοιχους τόπους στη σημερινή τους μορφή. Εδώ οι φωτογραφίες ‘συνομιλούν’ με το αρχείο. Και αν το τελευταίο μαρτυρά, καταγράφει, τεκμηριώνει, με δυό λόγια είναι η μνήμη, οι φωτογραφίες είναι η λήθη. Καταστατικά ανήμπορες να συλλάβουν το χαμένο πραγματικό, απεικονίζουν το πραγματικό της απουσίας του. Αποδείξεις είναι κάτι που δεν χρειαζόμαστε.