Τη δεκαετία 1980, με ελάχιστο φωτογραφικό εξοπλισμό, μια Minox και κάμποσα ρολά ασπρόμαυρο φιλμ TriX, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις φωτογραφίας αλλά με μεγάλη κινηματογραφική παιδεία, ο Κωνσταντίνος Πίττας ξεκίνησε ένα διάβημα το οποίο έμελλε να μείνει ημιτελές. Ταξίδεψε στη Δυτική και Ανατολική Ευρώπη φωτογραφίζοντας σκηνές δρόμου και από τις δυο πλευρές του Τοίχους με την προσδοκία να δείξει πως κοινός τόπος της διηρημένης Ευρώπης ήσαν οι ίδιοι οι πολίτες της και η καθημερινότητα της ζωής τους ανεξάρτητα από τον «κόσμο» στον οποίο ανήκαν. Το σχέδιο αυτό εμψύχωναν οι υψηλοί στόχοι της ανθρωπιστικής φωτογραφίας, με κυρίαρχη την πεποίθηση πως η φωτογραφία μπορεί να διαρρήξει την πραγματικότητα και να αποκαλύψει αόρατες αλήθειες.